Fragment uit het interview met zuster Julian van het Trappestinnenklooster in Oosterbeek.

"Ik had als kind een intens verlangen om zo vrij te zijn als de zeemeeuw, hemelhoog  te vliegen en dan in duikvlucht te rusten op de top van een golf".  Ik speelde graag bij de zee, de duinen en de weidse polders  en voelde me een wezenlijk onderdeel van iets groots . En ook al kon ik het toen niet zo benoemen, als kind wist ik dat dit alles één was en in harmonie en dat deze harmonie ook in mijzelf leefde.  Geen wonder dat het pad van harmonie uit de test 'je eigen  spiritualiteitstype'kwam. In mijn kinderlijke overtuiging was dat hetzelfde als God, Jezus en de kerk.’

Het werd me in de loop van mijn leven steeds duidelijker dat de verbinding tussen het horizontale en verticale mijn  levenslijn is. De horizontale lijn is het aardse, met de ritmische beweging van eb en vloed, het zand dat daardoor voortdurend nieuwe vormen aanneemt. De verticale lijn is het  ongrijpbare, de grenzeloze ruimte, de wolken, de wind en de immense hoogte die me soms duizelig maakt.

In het Trapestinnenklooster waar ik nu 15 jaar woon, is het leven op dit snijpunt juist zo essentieel! Het is aan de ene kant gericht op  het goddelijke maar juist ook op wat er gebeurt tussen mensen.  Ik begin steeds meer waarde te hechten aan de manier waarop wij dat in het klooster formuleren: Christus zit in mensen en  we willen allemaal zo transparant worden dat "Christus door-schijnt.  Het gaat om het goddelijke van Jezus. Als hij in mensen zit dan is het onvermijdelijk dat hij ook tussen mensen zit'.  De kunst is om Christus in mij te laten zijn. Daar helpt het kloosterleven bij.  Soms gaat ‘het lijntje naar boven’  open. Dan zijn geest en lichaam in harmonie en word ik niet moe. Dat gebeurt vaak in stilte, of als ik bezig ben in de tuin of aan het  zingen. De basis is stil zijn en dat past goed bij mijn introverte karakter.

Voordat ik  hier kwam wonen, heb ik jarenlang in Rotterdam een eigen praktijk gehad op het gebied van adem  en aikido voor beginners. Bij Aikido is het snijvlak tussen het horizontale en het verticale precies dat raakpunt  waar ik mijn eigen aanvaller en verdediger ben.

Vaak vragen mensen aan mij of ik de aikido niet mis. Nou, ik heb nog nooit zoveel aikido gedaan als hier.  Dat is dan aikido in mezelf: nooit de ander blokkeren, altijd de ander vrije doorgang geven en zorgen dat ik niet in de weg sta.
Aikido helpt heel fysiek. Als ik in het koor zit en ik heb ruzie met iemand aan de overkant, dan is dat een echte confrontatie. Het liefst wil ik de ander niet zien. Ik voel dan mijn lichaam verkrampen en ik hoor dat aan mijn stem als ik de beurt heb om voor te zingen. Ik help mezelf dan door een ademoefening, of door mijn vingers of tenen aan te spannen en heel bewust los te laten. Niemand die dat ziet. Ik ben ook wel eens op mijn handen gaan zitten met mijn wervel kolom helmaal recht zodat mijn adem vrij kwam. Dat is wat ik noem:  praktische spiritualiteit. Het is het gebruiken van je ervaring van ‘zijn’:  ik ben! "